Woordje van de regisseur

We schrijven 1976...

Door de invloed van het moderne leven, dreigt Liedekerke zijn identiteit volkomen te verliezen. Tenminste, dat is hoe Marcel Verstappen, een lokale middenstander, de toestand op dat moment ziet. Om hierin verandering te brengen, wil hij een groots volksfestival organiseren. Omdat hij dit initiatief niet alleen kan waarmaken dringt het oprichten vaneen feestcomité zich op. Na een rondschrijven daagt een achttal geïnteresseerden van heel divers pluimage op. Niet zonder moeite slaagt Marcel erin zijn plannen kenbaar te maken. Hij wil een groots volksfeest organiseren dat zich zal toespitsen op het dorp zelf met zijn ambachten en zijn tradities. Daarnaast wil hij ook een prestigieuze, historische evocatie opzetten. Enige, maar belangrijke kanttekening hierbij: Liedekerke heeft geen spectaculaire gebeurtenis gekend die de moeite waard is om te evoceren. Marcel wil zijn plannen echter koste wat kost doorvoeren. Om niets aan het toeval over te laten en goed voorbereid de eerste vergadering van het feestcomité te kunnen voorzitten, startte hij op eigen houtje een zoektocht naar een belangrijke gebeurtenis uit de omgeving. Hierbij stuitte hij op een voorval in Mere van enkele honderden jaren eerder dat het ideale uitgangspunt zou zijn voor een evocatie. Dat Mere in vogelvlucht op 15 km van Liedekerke verwijderd ligt, is volgens hem niet meer dan een te verwaarlozen detail, want dit dorp heeft wél een stuk kleurrijke geschiedenis dat voldoende stof biedt voor een reconstructie: “De slachting van de twaalf van Mere”, waarbij enkele honderden jaren geleden een opstand ontstond tegen de heersende klasse. Een opstand die bloedig werd neergeslagen. Iedereen ziet deze evocatie wel zitten, alleen heeft elk individu daar een nogal erg uiteenlopende visie op. Deze onenigheden nemen steeds grotere vormen aan en escaleren uiteindelijk. Een onderlinge strijd tussen de leden van het feestcomité is niet meer te vermijden. Die strijd krijgt zijn hoogtepunt tijdens de dag van de evocatie zelf. In het heetst van de strijd slaan de stoppen door. Bij sommigen is de grens tussen fictie en realiteit volledig vervaagd.

Naar een stuk van Alan Ayckbourn kijken, is zich vrolijk maken over de bekrompenheid en de eigenzinnigheid van de mens. Maar tegelijk kun je niet ontkomen aan het gevoel dat je met jezelf zit te lachen. Hij laat ons in een spiegel kijken, dat is zijn grote kracht. In zijn humor zit altijd wel wat bitterheid verscholen, maar de toon blijft mild. In dit stuk is dit niet anders.

Deze productie betekent meteen ook het einde van een tijdperk. Vele tientallen jaren was het Mulhof de thuisbasis van De Waag. Door herbestemming is de groep verplicht andere oorden op te zoeken. Het decor van “Het Feestcomité” legt meteen ook de link naar het definitieve afscheid van deze zaal. Ook de feestzaal waar het gebeuren zich afspeelt, heeft haar beste tijd gehad. Al wat ooit tot verfraaiing diende, is weggenomen, kale muren resten. Overal staan dozen opeengestapeld. Een verhuis is zichtbaar nakende. Versieringen allerhande liggen in een hoek bijeengeveegd, het zijn getuigen van vroegere festiviteiten of optredens. Tafels en stoelen liggen door elkaar gegooid. De vroegere grandeur is verdwenen. Wat rest, zijn niet meer dan herinneringen.

De regisseur